Portret czytającego chłopca

Na fotograficzne smutki, które mnie ostatnio trapią
(uwaga, teraz będę rozpaczać - ach, czy to wszystko ma sens? ach, po co właściwie robić te zdjęcia? ach, jak się wyróżnić na tle milionów(!)? ach, czy ja właściwie coś umiem? ach, w którą stronę iść i jak budować swój styl? - absolutnie nie musicie na to odpowiadać i mnie pocieszać ;-)
najlepsza jest praca.

Sięgam do mojej Przewodniczki - Katachrezy (tu klik, żeby więcej i mądrzej)
"Pokonuję: niechęć, lenistwo, strach, paniczny odruch ucieczki.
Planuję.
Plan obejmuje poranek, południe, wieczór. (...)
Wiara w siebie?
Wiara w siebie bierze się z działania.
Sprawdziłam. Jak robię, to wierzę i ufam sobie, jestem dla siebie godna zaufania.
Jak nie robię, to nie ufam. Proste. Niskie."

I jeszcze:
"Zrobione jest lepsze od niezrobionego.
Zrobione jest lepsze od niezrobionego z lęku przed niezrobieniem dobrze."

Ustawiam więc aparat w ciemnościach (żeby jakieś wyzwanie było), proszę Antka o chwilę dla mnie i staram się uchwycić czytającego chłopca w XXI wieku.
Wkładam kartę do komputera, jestem zadowolona z efektu, ale po chwili maszyna... zjada mi całą zawartość. Nie ma nic. Żadnego zdjęcia. Program do odzyskiwania danych sobie nie radzi. Pustka i kilka szlaczków.
Hmm, taka to więc próba - myślę wpatrując się w komunikat "plik niemożliwy do odzyskania". Zamykam komputer i idę na spacer. Następnego dnia jadę po pobliskiego miasteczka, kupuję nową kartę i znowu proszę Antka o to, żeby siadł w rogu łóżka. To ostatni nasz dzień tutaj i ostatnia możliwość na zdjęcie.
Podnoszę ISO, redukuje czas, otwieram przesłonę, koryguję ekspozycję.
I klik.

Robię, działam, ponawiam, próbuję.
I już coś się zmienia. Nie żeby jakaś rewolucja czy wybuchy entuzjazmu lub burza pomysłów.
Nie, nie ma prostych i romantycznych rozwiązań.
Ale pojawia się jakaś...czuła wyrozumiałość.
Duma z samej siebie. Ciepłe zadowolenie w środku.

Staję się dla samej siebie godna zaufania.

I te pytania z początku postu nie wydają się już takie ważne...

Spokój.

Więc róbcie i Wy, to czego potrzebujecie. Nawet jak to się wydaje bez sensu.
Wtedy rośnie coś dobrego.

P.S. Pamiętajcie, że w poprzednim poście (TU KLIK) możecie wygrać moje zdjęcia. Trzeba tylko pożyczyć coś dobrego światu :-) Macie czas do 8 stycznia.