Dom, który na mnie czeka

Koniec lata...
Ostatni krótki wyjazd. Do przyjaciół.
Rozmowy do rana, gitara, wokół dużo dzieci.
Ich edukacja, nasze związki, marzenia, ambicje, Polska - gadamy o wszystkim.

Zimna, szmaragdowa rzeka, piaskowe łąki z siwymi trawami i chłód poranka.
Siedzę na werandzie i huśtam się przymykając oczy. Plamki światła między liśćmi winorośli bujają się razem ze mną.
Ceratowy obrus w róże, kubek z Pruszkowa, stare ryciny i odrapany kredens. Dechy na podłodze, wielki stół, w oknach koronki.
Dużo gotowania, dużo zmywania. Zamiatania piasku, który wnosi się z każdym krokiem, rozpalania ognia, rozkładania talerzy. "Dziewczynki, przynieście jeszcze widelce. I warzywa w tamtym naczyniu. Nie zapomnijcie o pomidorach."
Krzątanina. Bez której chaos.
Za oknem łąki, na horyzoncie las. Cisza.
Oddycham. 

Kiedy wczesnym rankiem wypuszczam psy, mgła na polach układa się warstwami. Jaśniejsza, ciemniejsza, zabarwiona złotem. Otulam się jakimś swetrem, zwalczam pokusę wzięcia aparatu (naprawdę nie zawsze i nie wszystkiemu trzeba zrobić zdjęcie) i stoję po kostki w rosie. Mgła tańczy. A może mi się to tylko śni...

Dom za miastem, dom na wsi. Na tyle blisko, żeby można było szybko dojechać. Na tyle daleko, żeby miasto zostało daleko w tyle.
Prosty, drewniany, zwykły. Otwarty na przestrzał. Z werandą, ceratą, zbieraniną talerzy i kubków. Z moimi rumuńskimi dywanami, które będą pasować tylko tam. Z różami, malwami, pomidorami. Z pobliskim miasteczkiem, gdzie można wyskoczyć do secondhandu i Biedronki.
Dom, w którym czytasz, krzątasz się i oddychasz. Zamiatasz i patrzysz się na łąki. Albo na las. Albo na wodę. Nic więcej...

Ten dom jest coraz bliżej mnie.
Coraz bliżej nas.
Choć jeszcze nie istnieje...